Dag 13: Laughlin - Grand Canyon

Vandaag staat het volgende punt op mijn bucketlist op de planning: de Grand Canyon, één van de 7 wereldwonderen. Ik kan niet wachten om het te zien! Eerst moeten we er nog naartoe rijden en daarvoor heb ik eerst koffie nodig na deze nacht. Het was echt heel erg warm! Draaien en draaien en draaien is een beetje hoe mijn nacht is verlopen. Natuurlijk hebben we airco in de camper, maar ik vind het iets milieuvriendelijker om die niet de hele nacht aan te houden. Daar komt bij dat het best veel herrie maakt en ik vind dat we dat niet kunnen maken naar onze buren. Dus geen airco: plak-nacht!

Maar goed, bij mij werkt een kop koffie altijd heel goed en als ik na het ontbijt mijn eerste kop neem, voel ik me alweer een wakker mens. We hebben vandaag een lange rit voor de boeg, dus we willen zo snel mogelijk de auto in springen. Omkleden, douchen, camper gereed maken, uitchecken en we zijn er vandoor.

We rijden langs de stad Laughlin (wij zaten in een buitenwijk met de camping) en kijken onze ogen uit. Een mini Las Vegas duikt op in de woestijn aan de Colorado River! Hotels in de vorm van een Missisippi-boot en het ene casino nog groter dan de ander. Wauw, wat een bizar zicht... Dit hadden we niet verwacht. Blijkt achteraf (even gegoogeld) dat Laughlin op plek 3 staat van grootste goksteden van Amerika. Alleen Las Vegas en Reno zijn nog groter. Wij dachten dat het dus piepklein was, zie mijn bericht van gister....

We laten deze oase van gekte achter ons en duiken met de camper de woestijn in. Van grote hotels gaan we nu langs grote rotsen, de één nog groter dan de ander! Zand in alle kleuren van de regenboog. Supergave route om te rijden. Helaas is er niet echt een parkeerplaats voor ons grote monster, dus kunnen we niet stoppen voor foto's. Stiekem wel best trots op mezelf dat ik deze route heb uitgekozen. (Klein beetje verplicht ook, want we willen alle tolwegen ontwijken op deze manier, scheelt een hoop geld).

Er valt ons alleen wel wat op... Overal langs de weg, om de zoveel mile, staan er flessen met water. Grote flessen gevuld met water, vaak in duo's van twee. Als je namelijk weet dat we ook om de zoveel mile kruizen met bloemen erbij tegenkomen langs de weg, dan snap je ook meteen waarom het er staat. Beetje enge gedachte is het wel!

Na bijna 2 uur rijden komen we aan bij de stad Kingman. Dit is de plek waar we de historische Route 66 op gaan. We rijden er bewust een stuk voor om, want we willen er graag een gedeelte van meepakken.

Het Route 66 stuk is leuk! Qua landschap niet heel erg anders dan wat we al gezien hebben, maar het feit dat we over de snelweg rijden wat vroeger de enige weg was, maakt het toch best stoer. We komen al vrij snel bijna alleen nog maar echte motorrijders tegen op dikke Harley's en wij vallen een beetje buitje het bootje met onze camper :-). Maar wat een leuke tocht!

De grap van de dag speelt zich ook hier af. Je kent allemaal wel de foto's van Route 66 dat in het wit staat geschreven op weg... Nou dat wilde we graag zien en natuurlijk op de foto zetten. In Kingman stond er al niets, jammer, maar we komen het vast nog wel tegen onderweg. Dat klopt, namelijk helemaal aan het eind waar we de snelweg weer op moeten!! Hahahah als we dus gewoon via de snelweg waren gereden zoals de route had aangegeven, dan hadden we bij het plaatsje Seligman er even afgegaan en dan hadden we ook! Ach ja, we hebben nu wel een stuk Route 66 gereden en daar ging het om!

We schieten de normale snelweg weer op. We moeten nog een uur rijden naar Grand Canyon National Park en dan zijn we ruim op tijd voor onze afspraak. We gaan namelijk met een helikopter, 30 minuten over de Grand Canyon vliegen!!!! Een cadeautje van Michael, omdat ik deze hele roadtrip heb geregeld. SUPER GAAF! Op deze manier voor het eerst de Grand Canyon zien is denk ik heel bijzonder, dus we zijn als een kind zo blij.

Als we aankomen bij het vliegveld moeten we nog een half uur wachten om ons te kunnen aanmelden. Dat komt goed uit, want we moeten nog lunchen. In de camper op de parkeerplaats maken we lekker makkelijk een boterham en eten we wat yoghurt. Dan is het half 3 en kunnen we ons gaan aanmelden.

Alles is al online betaald, dus ze willen ons alleen nog even op de weegschaal hebben, hashtag confronterend! We kijken naar de verplichte veligheidsvideo en vervolgens mogen we in de lobby wachten. Na 10 minuten worden onze namen geroepen en mogen we naar voren komen. We krijgen allemaal een buidelzwemvest om en een kaartje met een nummer erop. Ik heb nummer 1 en Michael nummer 2. Als iedereen klaar is (we zitten met z'n vijven in de helikopter zo, dus een Amerikaans gezin van 3 gaat ook mee) mogen we buiten wachten.

Na een klein kwartier worden we opgehaald om naar de helikopter te gaan. Er wordt natuurlijk lekker toeristisch eerst een foto gemaakt door een fotograaf en die foto kun je dan in shop kopen. Dan staan we ineens echt onder de draaiende wieken van de helikopter en word ik toch een beetje nerveus en Michael al helemaal met zijn twee meter lengte. Het gevoel dat je alleen maar wilt bukken is vrij heftig aanwezig.

Onze nummers worden gevraagd en dan blijkt dat ik voorin zit naast de piloot en Michael achterin. Super jammer dat we niet samen zitten, maar HOE VET dat ik voorin mag zitten! AHHHHH!!! Zenuwen gieren nu wel door mijn lijf hoor! Ik word goed vast gezet met drie veiligheidsriemen en krijg zo'n stoere koptelefoon met microfoon voor je mond op. Ik voel me ineens heel erg Top Gun ofzo. Tom Cruise eat your heart out! ;-)

Na een heel kort praatje van de piloot stijgen we op! Wowwwwwww wat een bizar gevoel in je buik is dat. Het is gewoon nu al gaaf en dan heb ik de hele Grand Canyon nog niet eens gezien! We vliegen eerst een stuk over het bos, ondertussen maakt de leuke piloot wat grapjes en zet hij vrij dramatische muziek aan op onze koptelefoon. Ineens snap ik waarom hij dit nummer opzet.... BAM! Uit het niets vliegen we de rand over en vliegen we boven de canyon. Wauw........! Wat overweldigend. Ik krijg er gewoon weer letterlijk kippenvel van als ik dit typ!

Iedereen in de helikopter is muisstil. Niemand maakt grapjes en zegt nog niets. Ik kan alleen maar staren en om me heen kijken. Uit het niets word ik heel emotioneel, super raar, maar ik heb echt moeite om mijn tranen te bedwingen. Zo overweldigend mooi is dit uitzicht, ik heb er geen andere woorden voor...... Wat ben ik bevoorrecht om dit te mogen zien!

We maken een onwijs mooi rondje over de canyon en zien de Colorado river stromen. De ene bergwand is rood, de ander weer geel en weer één heeft 5 verschillende kleuren. Wat is het onwerkelijk groot en het is nog onwerkelijker hoe diep het is. Het voelt alsof het gewoon niet echt is en we over een schilderij heen vliegen ofzo. Maar goed, tot zo ver mijn bewondering voor dit natuurverschijnsel. Helaas komt ook hier een eind aan... We vliegen langzaam weer richting de boomgrens bovenaan...

Als we weer in de buurt komen van het vliegveld gaat de piloot ineens heel snel vliegen: snelheid 120 mph = zo'n 190 km per uur, nice!! Hij maakt nog een paar flauwe grappen die hij waarschijnlijk 20 keer per dag maakt, dat hij het landen zo moeilijk vindt en hij "hoopt" dat het goed gaat. We lachen er maar om. Hij maakt natuurlijk een keurige landing.

We worden losgemaakt uit onze veiligheidsriemen, bedanken wel 5 keer de piloot, leveren onze zwemvest in en lopen richting de lobby. Als Michael en ik elkaar weer zien, knuffelen en zoenen we elkaar en kunnen we uit enthousiasme alleen nog maar door elkaar praten. Ik bedank hem voor dit geweldige cadeau! Bucketlist: check!

Vol verwondering zitten we weer in de camper bijkletsen, omdat we elkaar tijdens de vlucht dus niet konden zien. Ik vertel hem dat ik emotioneel was geworden en dat ik dat een beetje gek vond van mezelf, 'echt weer zo'n vrouwending'. Blijkt dat Michael en iedereen die achterin zat, precies hetzelfde had. De vrouw waar Michael naast zat, zat gewoon keihard te huilen. :-) Iedereen had dus hetzelfde overweldigende gevoel. Mijn absolute aanrader is dan ook echt de helikoptervlucht doen boven de Grand Canyon!

Als we een beetje bijgekomen zijn rijden we richting de camping. We hebben een natuurcamping midden in de bossen van het park, vlakbij de canyon. Omdat dit een hele populaire camping is en ze na een bepaalde tijd je geserveerde plek weggeven, willen we ons eerst even gaan aanmelden. Als we zijn ingecheckt gaan we even kijken bij onze plek. Super mooi, midden in de natuur met veel ruimte tussen alle buren, top! Geen stroom, geen water en geen internet: back to nature!

We besluiten dat we vandaag nog een uitkijkpunt willen pakken voor de zonsondergang en dat we morgen een hike willen doen. Om uit te zoeken welke hike dat is, moeten we even langs bij het visitor center van het park en dus rijden we daar als eerste naar toe.

Bij het visitor center pakken we alle info over de tochten en besluiten dat we er vanavond op ons gemak naar willen kijken. Door naar een uitkijkpunt. We kiezen voor Grand View Point en de view is zeker grand! We zijn alweer onder de indruk! We lopen wat rond en spotten een goed plekje om de zonsondergang te kijken.

Omdat het nog een beetje vroeg is en we nog moeten eten, doen we dat eerst. We koken op de parkeerplaats een makkelijke maaltijd, omelet en knakworsten, top combinatie! ;-)

Na het eten pakken we een tas in met drinken, wat snacks, een handdoek om als kussen te gebruiken op de stenen en natuurlijk de camera. Als we aankomen bij ons uitgekozen plekje zit er gelukkig niemand. We hebben een geweldig uitzicht over de canyon. Naarmate de zon verder zakt veranderd de kleur van de canyon. Elke keer als je kijkt lijkt het weer veranderd. We schieten de ene mooie foto na de ander en genieten intens van al dit moois.

2 uur later is de zon dan helemaal weg. En met de zon is ook de warmte weg! Brrrr het koelt heel snel af! Jammer, want die 30 graden was heerlijk! Tijd om terug te gaan naar de camping.

Op de camping moeten we onszelf zien te vermaken, want we hebben geen internet. Das best confronterend, want we komen erachter dat we zonder internet zitten best vervelend vinden. Alsof we iets missen... Niet over nadenken en gewoon loslaten! Dit kunnen wij! We gaan de foto's van vandaag uitzoeken als bezigheidstherapie ;-).

Voor we naar bed gaan lopen we nog even naar buiten. De volgende verbazing/mond open vallen/bijzonder moment komt tot ons: de sterrenhemel! Wauw, wat mooi! Ontelbaar veel sterren stralen naar ons en we zien zelfs de Melkweg: gaaf!! Na een half uur zijn we best koud geworden en is het tijd om naar binnen te gaan. Na al deze indrukken zullen we vast en zeker heerlijk slapen! Welterusten!

Reisinformatie
Aantal kilometers gereden: 384 km
Hoe lang gereden: 4,5 uur
Camping: Mather Campground

 
Vorige dag      Volgende dag